Daar was ie dan, de wedstrijd waar we al ruime tijd naar uit-/opkeken; de wedstrijd van het jaar. In deze wedstrijd werd beantwoord of we echt meededen voor de titel of dat we alleen maar door het ‘gunstigere’ voorprogramma het gevoel hadden gekregen dat we meededen. Bodegraven 1 (voor het seizoen de gedoodverfde titelkandidaat, slechts 1 matchpunt achter) kwam op de avond van maandag 31 januari op bezoek. De eerste echt serieuze test.
Dat Bodegraven eveneens streed voor zijn laatste kansen op de titel werd ook duidelijk uit hun opstelling. De topborden waren op hun sterkst bezet en aan de andere 6 borden zaten ongeveer gelijkwaardige tegenstanders aan die van ons. Onze opdracht was dus duidelijk: overleven aan de eerste 2 borden en dan hopen dat de beslissing ergens daaronder zou kunnen vallen.
Na een uurtje spelen leek ons strijdplan de prullenbak in te kunnen. Het overleven op de eerste 2 borden lukte nog wel aardig, maar Wim stond straal verloren (hoewel materieel slechts één pion achter) en ook Victor stond verre van geweldig. De rest van de borden stond nog aardig in evenwicht, maar geen van allen leek ons beslissende tegenpunten te kunnen gaan opleveren.
Maar zoals vaker dit seizoen lieten onze veerkracht en vrouwe Fortuna ons niet in de steek. Wim vocht zich terug in zijn partij, pakte de pion terug en besloot in remise. Deze remise voelde echter als een overwinning, want wij hadden hem in ons hoofd al als 0-1 geteld. Aan de andere kant van de borden leek de vertwijfeling toe te slaan na deze onverwachte remise: zij hadden hem waarschijnlijk ook al als 1-0 geteld. Aan bord 7 leek de dreun zo hard aan te komen dat de tegenstander van Piet Warmenhoven in gelijke stand zomaar opgaf! Piet was weer goed uit zijn favoriete opening gekomen, wist echter het kleine voordeeltje dat hij had niet uit te buiten. Toen eigenlijk al het voordeel al was verdwenen zag zijn tegenstander een ondekbare combinatie die niemand anders zag (en er ook niet bleek te zijn) en gaf daarom op.
En zo zag de wereld er na 2 uur spelen ineens heel anders uit. Het overleven aan de eerste 2 borden ging nog steeds aardig. Skander stond misschien zelfs wel ietsje beter en bij ondergetekende was er continu een verwaarloosbaar voordeeltje voor zijn tegenstander (volgens Fritz zo tussen de 0.2 en 0.3). Ook aan de andere borden was niet veel veranderd: Alleen Victor leek zich wat meer terug in de wedstrijd geknokt te hebben. Wouter en Jacques stonden gelijk, Max stond beter.
Daarna bleef het heel lang stil aan het score front. Ondergetekende was als eerste klaar. Omdat ik niet secuur genoeg verdedigde kreeg mijn tegenstander een goede aanval, welke ik echter net aan kon keepen. De teleurstelling van het niet slagen van de aanval was bij mijn tegenstander blijkbaar zo ingeslagen dat hij de betere combinatie dan eeuwig schaak niet vond en dus bood hij remise aan. In de analyse na afloop bleek dat bij goed spel van beide kanten hij een pion zou hebben gewonnen, maar dan zou er een eindspel met ongelijke lopers en een toren overblijven. Maar dit blijft natuurlijk allemaal een kwestie van lullen achteraf.
Skander kreeg aan bord 2 ook remise aangeboden, maar besloot verder te spelen. Hij vond dat hij ondertussen beter was komen te staan. Max had zijn voordeel ondertussen omgezet in een vrijpion voorsprong, die ook nog eens tot vervaarlijk dichtbij diens promotieveld kon oprukken. De andere 3 borden stonden gelijk tot ietsje minder. Jacques had tegen de vader van onze hoofdredacteur van het Philidor Nieuws zo’n partij waar het 100% gelijk stond. Daarom berustte hij in een remise. Jacques speelt met zwart altijd een solide pot, zo ook deze keer. Dat levert ons dit seizoen al aardig wat puntjes op!
De stand was ondertussen 2½-1½ en het begon er licht positief voor ons uit te zien. Zeker nadat Max zijn voordeel benutte tot een vol punt. Goede sterke pot, de kleine voordeeltjes die hij had, benutte hij steeds mooi en zo kon hij zijn tegenstander er langzaam afschuiven. Een team dat kampioen wil worden moet ook beschikken over een goede reservebank en in dat opzicht mogen wij niet over onze twee invallers van dit seizoen klagen. Hans en Max scoorden tot nu toe bij elkaar opgeteld 2½ uit 3.
Victor ging vlak daarna zijn partij uiteindelijk toch verliezen. De slechte opening zorgde er voor dat hij eigenlijk gedurende de hele partij achter de feiten aan liep en dat resulteerde helaas voor ons uiteindelijk in een 0. En zo was de spanning weer terug in de wedstrijd (3,5-2,5). Maar oké, met een 4-4 konden wij zeker vrede hebben. In dat geval bleven we gewoon aan kop staan en hadden we de sterkste tegenstander alvast gehad.
Maar opnieuw was daar vrouwe Fortuna om ons de hand toe te reiken: de tegenstander van Wouter ging in een iets betere stelling door zijn vlag. Voor Wouter ook wel lekker: dit was zijn eerste overwinning van het seizoen, hopelijk volgen er nog wat meer.
Met de eindoverwinning dus al op zak was er nog één partij aan de gang en voor de verandering (maar niet heus) was het weer onze Benjamin die overuren draaide. Skander kwam redelijk uit de opening, in het middenspel waren er her en der wat kansen voor beide kanten, maar uiteindelijk kwam hij in een eindspel terecht waarin hij iets de overhand leek te hebben. Skander kon dit helaas onvoldoende uitbuiten, maar met de uiteindelijke remise was (tegen dit soort tegenstanders) helemaal niks mis.
Al met al een even geweldige als onverwachte 5-3 overwinning. Met de wil om kampioen te worden hebben we ons weer in een wedstrijd terug gevochten. Philidor 5 zit in een flow en laten we hopen dat die de volgende twee nog resterende wedstrijden aanhoudt.
//