Op vrijdag 2 december stond voor ons ronde 2 van de KNSB Bekercompetitie op het programma. We speelden tegen Spijkenisse, een sterke club die meespeelt in de 1e klasse van de KNSB-competitie. Net als ronde 1 in de buurt van Rotterdam dus, maar dit keer kon Wessel niet meespelen. Gelukkig hadden we een sterke invaller in de vorm van Bert.
In de auto op weg naar de wedstrijd werd besloten dat Thijs als teamleider zou fungeren, en die besloot meteen zijn macht te gebruiken om de geplande opstelling om te gooien. Hij meende dat het wijs was om Robin op bord 1 te zetten, omdat de tegenstander daar vermoedelijk een 2300-speler zou opstellen. Robin vond dit niet erg, hij was in een goede bui en had wel zin in een sterke tegenstander.
De speellocatie was enigszins verstopt, naast een Happy Italy, maar we waren op tijd vertrokken en na een rondje te hebben gelopen zagen we andere schakers de juiste deur naar binnen gaan. Ik weet niet waar de speelzaal normaalgesproken voor dient, maar er hingen verschillende slingers met ‘echte’ zwarte Pieten. Hoewel het mijns inziens dubieus is of dat tegenwoordig nog gepast is, was de speelzaal verder prima. Er speelde ook nog een extern team, dus er was genoeg schaakgezelligheid te beleven.
Na het eerste anderhalf uur kon de wedstrijd nog alle kanten op. Robin speelde inderdaad tegen de sterkste speler van Spijkenisse. Hij had wit en er was een rustige stelling op het bord gekomen, waar wit iets meer ruimte had, maar beide partijen hun stukken zonder al te veel zorgen konden ontwikkelen. Zwart zou vroeg of laat waarschijnlijk wel gelijk kunnen maken met een doorbraak in de vorm van …c6-c5 of …e6-e5, maar of dat tot meer zou leiden was maar de vraag.
Zelf had ik op bord 2 met zwart al snel een bijzondere stelling op het bord, waarbij wit de dame naar f3 had ontwikkeld. Kort daarna werden de twee witte lopers geruild voor de paarden, waarbij een onevenwichtige stelling op het bord kwam. Het loperpaar biedt natuurlijk uitzicht op activiteit, maar daar stond een verminkte pionnenstructuur tegenover. Zoals altijd kostte het mij (te) veel tijd om de nuances van de stelling te doorgronden, en dat kan bij bekerwedstrijden (tempo 1:40 uur met 10 seconden increment) wel gevaarlijk zijn.
Thijs kreeg op het derde bord een vrij complexe stelling op het bord, waar hij met zijn koning in het midden h2-h3 en g2-g4 speelde, terwijl zwart tegenspel zocht in het centrum. Mijn vermoeden was dat Thijs de stelling dicht zou houden en lang zou rokeren, waarna de strijd op tegengestelde vleugels zou plaatsvinden. Het tegenovergestelde gebeurde echter. Hij opende de stelling in het centrum en nam een geofferde pion aan. Gevolg was dat de koning op beide vleugels niet al te veilig geparkeerd kon worden. De partij kon naar mijn idee in drie resultaten eindigen.
Ook Bert had op het vierde bord een complexe, strategische stelling. Voor de mensen die zijn speelstijl niet kennen: dat is precies zijn sterke punt! Wit had meer ruimte in het centrum, maar wel een dubbelpion. Opvallend genoeg ontstond ook hier een strijd van paarden tegen lopers, maar Bert speelde met de paarden.
Zelf was ik als eerste klaar. Mijn tegenstander had in de opening vrij veel damezetten gedaan, en besloot daarna voortvarend op te treden tegen mijn gerokeerde koning met g2-g4 en lange rokade. Of het wanhoop of ambitie was weet ik niet. Objectief gezien was het misschien niet goed, maar gevaarlijk was het wel en ik had niet al te veel tijd meer op de klok. Toch waren de juiste zetten vrij gemakkelijk te vinden: pionoffer aannemen, koning veiliger zetten, dame centraliseren, daarna zien we wel weer verder. De partij kwam echter tot een abrupt einde toen mijn tegenstander een gemene truc over het hoofd zat. Zie onderstaand.
In deze spelling speelde ik 17…De5. Wit overzag de dreiging en speelde 18.Th4. Ziet u hoe zwart wint? Het antwoord zal ik nog niet verklappen.
Kort daarna was Robin klaar. Zijn tegenstander had inderdaad de stelling gelijk gemaakt met …c6-c5. Na het ruilen de torens en twee paar stukken leek zwart wel iets actiever te staan. De witte pionnen op de damevleugel stonden iets kwetbaar opgesteld en toen er een zwart paard op a4 landde, was ik bang dat de witte stelling zou instorten. Robin bleef echter kalm, gebruikte enkele tactische wendingen op basis van de zwakke onderste rij en kon zo paarden en dames ruilen. Wat overbleef was een ongelijke lopereindspel, waar beide kleuren niets konden. Een belangrijke remise tegen een sterke tegenstander!
Bert had inmiddels ook een gewonnen stelling op het bord. Hij had een voordeel opgebouwd, welke met name bestond uit actieve zware stukken, terwijl de witte dame een beetje buiten spel op a4 stond. Toch leek het me niet al te makkelijk, maar een subtiele penning over de 4e lijn (dames op h4 en op a4!) bracht hem materieel voordeel (mocht u de puzzel nog niet hebben opgelost, de hint is ‘penningen’). Daarna was het een kwestie van stukken ruilen en het overgebleven eindspel was makkelijk gewonnen. Wat daarna gebeurde, heb ik nog nooit gezien. De tegenstander van Bert stond op en liep weg. Ik dacht dat hij waarschijnlijk erg nodig naar het toilet moest, hij had immers nog maar een paar minuten op de klok. Hij kwam echter nooit meer terug. Toen de vlag was gevallen, kon Bert het punt in ontvangst nemen, maar de mogelijkheid om zijn tegenstander de hand te schudden was er niet. Bert zijn verbijsterde uitspraak “Verliezen is ook een kunst!” leek me helemaal terecht. Een bijzonder onsportief gebaar, welke we alleen kunnen goedpraten met de leeftijd van zijn jonge tegenstander.
Daarmee was de score 2,5-0,5 en waren we als team door naar de volgende ronde. Alleen Thijs speelde nog om de eer. Zijn stelling was interessant. De tegenstander had nog twee pionnen (!) in de aanbieding gedaan om de witte koning in het midden te houden, en de zwarte stukken te activeren. Hoewel ik vermoed dat de compensatie niet meer waard was dan drie pionnen, was de stelling wel erg gevaarlijk en in een spannende strijd trok Thijs toch aan het kortste eind. Toch was de sfeer goed, deden we nog een drankje in de kantine met de vriendelijke tegenstanders, en vertrokken daarna terug naar Rotterdam Centraal om nog de late treinen te halen (voor Bert en Thijs).
De tegenstander van de volgende ronde is nog niet bekend. Wellicht mogen we dan een thuiswedstrijd spelen, en kunnen ook andere spelers de kans krijgen om mee te spelen in de altijd spannende Bekercompetitie. Eens kijken hoe ver we dit jaar komen.
Mooie uitslag en mooi verslag. Dat van de tegenstanders is te vinden op https://www.sv-spijkenisse.nl/nieuws/het-laatste-nieuws/1689-een-gepend-stuk-is-een-slechte-verdediger.
Overigens is Ismael Woudt uit 1994, al een tijdje de jeugd ontgroeit, zeg maar.
Leuke zet Guido, is het vervolg Lb5 en Dxc3!! Geeft maar weer aan dat het ontzettend belangrijk is om vaak tactische wendingen te oefenen.
Weglopen in plaats van opgeven is een oude traditie. In 1895 in het toernooi van Hastings stond graaf Curt von Bardeleben tegenover een verloren stelling in zijn partij tegen Wilhelm Steinitz. Hij verliet de speelzaal en verloor door tijdsoverschrijding. Wel had hij de klasse – noblesse oblige nietwaar – om de volgende dag een bediende te sturen met een brief waarin hij schriftelijk de partij opgaf.
Spijkenisse plaatst geen woord over het weglopen van hun speler in de partij tegen Bert. Hebben zelfs het lef om een foto van hem te plaatsen.