Door Rick Smit
Ik wist, op het moment dat ik begon met schrijven, geen titel te verzinnen voor dit stukje. ‘We mogen trots op onszelf zijn’, vond ik na de ietwat teleurstellende (maar zeer terechte) laatste nederlaag niet gepast. Ook ‘het duurde 2 wedstrijden te lang’ vond ik niet bij de prestatie van dit team passen. Wij waren immers geen kampioenskandidaat. Wij waren ook niet de uitdager, geen ‘dark horse’ of een verre outsider. Nee, eerder waren we samen met Rijnwoude de gedoodverfde kandidaat voor degradatie! Toch deden we tot de laatste wedstrijd mee voor de titel (om even te vergelijken, Rijnwoude had in de onderlinge wedstrijd gemiddeld 12 ratingpunten minder, maar eindigde puntloos onderaan, terwijl wij 2e werden). Dat is net zoiets als met VVV meedoen om te titel en dan ontevreden zijn dat je ‘alleen maar’ de voorronde Champions League mag spelen!
Nee, klagen doe ik daarom allerminst. Op Eigen Wieken is de zeer terechte kampioen, die jongens en meisjes worden snel nog veel beter dan wij en ze waren bovendien gewoon veel sterker. En wees nu eerlijk: wat zouden wij ook eigenlijk met dit team in de Eerste Klasse moeten doen? Eigenlijk hadden we met dit team in de Derde Klasse horen te spelen! Dus nu kampioen worden zou misschien wel iets teveel van het goede zijn geweest. Maar ook: ‘kampioenschap was teveel van het goede’ vond ik geen goede titel voor dit stukje.
Laten we een overzicht bij het begin beginnen. Omdat de schaakvereniging Katwijk afgelopen zomer ophield te bestaan, kwam er een plek vrij in de 2e klasse. Philidor 5, dat vorig jaar achter de Vrijpionnen 2e was geworden in de 3e klasse B, mocht die plek gaan opvullen. In augustus en september moest er daarom hard worden gezocht naar twee extra spelers (aangezien door de promotie het team moest worden uitgebreid van 6 naar 8 man). Bovendien moest er een vervanger voor Jovan Pajcin worden gevonden, die naar het 4e ging.
De twee nieuwe spelers werden gevonden in Roel in ’t Veld en Skander Mabrouk, terwijl ondergetekende werd geslachtofferd in het vierde. Tot slot werd voormalig voorzitter Sebastiaan v/d Lubben vervangen door Piet Warmenhoven. Na enig overleg werd besloten de jonge garde een kans aan de hoogste borden te geven, om te kijken of ze daar met hun onbevangenheid tegen de echte kanonnen iets klaar konden spelen. De ervaring werd dientengevolge op de lagere borden geposteerd. Hopelijk zouden daar de volle punten worden gepakt.
Het seizoen begon voortvarend. Met een even ruime als onverwachte 5,5-2,5 overwinning op het veel sterker geachte Het Springende Paard werd met een opgetogen gevoel Aarlanderveen verlaten. Het Springende Paard was vorig jaar net aan degradatie ontsnapt, maar had over de breedte toch veel sterkere spelers. Met doorzettingsvermogen en slechts een beetje geluk, werd deze ‘concurrent’ gedecideerd aan de kant gezet. Ook de tweede wedstrijd (tegen Rijnwoude) werd ruim gewonnen en na de 4-4 tegen Leiderdorp 3 stonden we na drie wedstrijden zomaar bovenaan!
Ondertussen werd daardoor in december al stiekem gekeken naar de mogelijke concurrenten voor de hoogste plekken. Dat waren vooral de ratingfavoriet Bodegraven en de jonge honden van Op Eigen Wieken, die we beiden nog moesten gaan treffen. Na in de vierde ronde enigszins fortuinlijk met 5,5-2,5 te hebben gewonnen van Voorschoten 4, stond even later dan ook de eerste échte krachtmeting van het seizoen voor de deur: Bodegraven bezocht ons op 31 januari. In een enerverende wedstrijd werd wonder boven wonder ook deze club met 5-3 verslagen (!) en begon het dromen over de titel en promotie pas echt.
Maar helaas volgden daarna twee nederlagen. LSG 7 en Op Eigen Wieken deden de droombel hard uiteen spatten. Maar dat kan eigenlijk niemand deren: we hebben voor onszelf als team het seizoen van ons leven gespeeld! Acht bijeengeraapte schakers met eigenlijk 0,0% kans op de titel! Er zullen seizoenen komen of al zijn geweest dat je met een gelijkwaardig team veel minder presteert of presteerde, of dat je het met een veel beter team echt niet beter deed of zal doen. Skander, Victor, Wouter, Jacques, Roel, Wim, Piet, Hans en Max (en Rick, red) stegen stuk voor stuk één of meerdere keren boven zichzelf uit. Samen als team hebben ze daarbij een onvergetelijk seizoen neergezet!
Volgend jaar gaan we waarschijnlijk weer allen onze eigen weg in het schakersleven, maar dit seizoen zullen we denk ik allen niet snel vergeten. Een titel voor dit stukje wist ik niet, maar trots ben ik des te meer en vergeten zal het ik nooit. We hebben iets bijzonders gepresteerd, met deze mannen. Waar ze ook heen gaan, ik heb een bijzondere band met ze die altijd zal blijven: wij waren namelijk allen deel van Philidor 5. Over een paar jaar, als we de ‘kater’ van de gemiste titel allang zijn vergeten, zullen we daarom met onverholen trots tegen elkaar zeggen: ‘Weet je nog? Dat seizoen ….. dat we met Philidor 5 2e werden?’