Door Jacques van den Wijngaard
Om te beginnen: wat was er niet nieuw? De gezelligheid denk ik, de toenemende spanning bij het verloop van het toernooi, onderbroken door een ontspannende en heerlijke lunch, de prettige bediening, de overvloed aan prijzen, de lichtgevende hoedjes van Henk Plantfeber, kortom, evenals vorig jaar een zeer geslaagd toernooi hoop ik. En als ik de vele complimenten serieus mag nemen: men was tevreden over de organisatie.
Aan de top is het nog even ontspannen, maar weldra barst de strijd los. Peter Wilschut (met pet) komt als winnaar uit de bus. Stef en Thijs werden gedeeld tweede; Leonore eindigde als vijfde.
We hadden een nieuwe winnaar dit keer in de persoon van Peter Wilschut van de SV Voorschoten. Reden voor Fred Slingerland om volgend jaar onbarmhartig terug te slaan. Een nieuwe naam op de beker dus.
Een nieuw en buitengewoon verrassend aspect was de deelname van een aantal jeugdleden, sommigen niet ouder dan 10 à 11 jaar.
Jong talent weerde zich duchtig.
Ze wilden graag eens tegen oudere of sterkere spelers schaken. Nu dat hebben ze
geweten, zowel de jeugd als de oudere spelers die er af en toe flink van langs kregen. Quinten Salomons, net boven de tafel uitkijkend, wist zelfs 4 uit 7 te scoren.
Volgend jaar zijn er vast meer van die jongens!
Het valt op die leeftijd toch niet mee om met mooi weer de hele dag binnen te zitten.
De zaal was met 48 deelnemers goed bezet.
Gelukkig konden ze zich buiten even uitleven met de door de sponsors gegeven voetballen.
We mochten ons ook verheugen in een stijgend aantal deelnemers. Philidor deed van zich spreken, want er was maar liefst 50% van de deelnemers van buiten de vereniging.
Avelien Vriend was met vakantie. De beker werd deze keer daarom uitgereikt door zoon Jaap met enkele goedgekozen woorden, de nagedachtenis van de naamgever van dit toernooi, Wim Vriend, waardig.