Kampioen worden door te verliezen

Door Jan van der Knaap

Donderdag 14 april was het dan zo ver: de wedstrijd die zou beslissen over het kampioenschap van de promotieklasse van de LeisB: Voorschoten 3 – Philidor 3. De opdracht was duidelijk. Philidor 3 moest 2,5 bordpunt halen en dan zou Philidor 2 kampioen worden met een half bordpunt voorsprong op Voorschoten 3. Gelet op ons spel gedurende het gehele seizoen, leek het geen onmogelijke opgave, maar makkelijk zou het zeker niet worden. Hun zwakste speler had een hogere rating dan onze sterkste speler. ( Dit klopt niet helemaal, Roel Piket heeft een lagere rating dan 1800, maar zijn rating lijkt niet helemaal actueel na een schaakpauze van een x-aantal jaar). Tot wat voor opstelling besluit je dan?

Voor het eerst van het seizoen hadden we ook invallers nodig. Gerard en Ab hadden zich afgemeld. Jos de Best en Remco v.d. Ziel waren bereid gevonden om in te vallen. Uiteindelijk besloot ik maar tot een tactische opstelling, hoewel ik vermoedde dat Voorschoten dat wel eens zou verwachten. Het plan was om Jos de Best en Hans van Steijn, die dit seizoen in een bloedvorm verkeert, met wit op bord 5 en 7 te zetten, en ik hoopte dat ze 1,5 punt zouden scoren. Ik zelf, Pim Braggaar en Michiel Vergeer, op respectievelijk de borden 4, 6, en 8, zouden dan twee remises met zwart moeten halen. Jan van Amsterdam, Remco v.d. Ziel en Bernard Schelhaas mochten op de borden 1-3 de kastanjes uit het vuur halen, en elk half puntje van hen zou meegenomen zijn.

Bij het invullen van het wedstrijdformulier bleek dat Voorschoten goed op onze opstelling had geanticipeerd. Hun twee sterkste spelers Algera ( met een rating van boven de 2000) en Bottema (met een rating van 1937) zaten op de borden 5 en 7, dus Jos en Hans mochten aan de bak. De wedstrijd leek lang gelijk op te gaan. Mijn inschatting halverwege was, dat Hans erg goed stond, Pim onder druk stond van Roel Piket, en dat de stelling van Michiel me iets minder leek. Alle andere borden vond ik onduidelijk, of daar leek me het evenwicht nog niet doorbroken.

Pas na een paar uur spelen kwam er tekening in de strijd. Hans opende de score. Zoals wel vaker dit seizoen, ging hij door de Siciliaanse verdediging van zijn tegenstander heen. Een knappe en belangrijke overwinning tegen een, op papier, veel sterkere tegenstander! Ondertussen leek Pim zijn stelling te kunnen keepen. Het hele bord, behalve de h-lijn, was dichtgeschoven, maar dat was onder controle te houden. Een remiseaanbod van Pim werd echter, gelet op de benodigde bordpunten, afgeslagen.

Plotseling kwam Voorschoten langszij. In het heetst van de strijd en in een betere stelling liet Bernard een toren instaan. Een moment van concentratieverlies waar hij dit seizoen helaas wel vaker last van heeft. Dat kostte ons minimaal een half punt. Hierna volgde redelijk snel meer uitslagen. Jos zat in een complexe variant van de doorschuif Caro Kann. Het leek me dat het alle kanten uit kon, maar uiteinde maakte Jos de eerste, of in ieder geval, de definitieve fout. Hij verloor een pion, en het eindspel was niet meer te houden. Jan van Amsterdam en Remco v.d. Ziel verloren ook, al heb ik daar niet zo veel van meegekregen. Michiel Vergeer wist remise te houden, en ook Roel Piket berustte uiteindelijk in remise in zijn partij tegen Pim, zodat de tussenstand 5-2 was geworden.

Herhaling van zetten of niet?

Herhaling van zetten of niet?

Uiteindelijk was ik dus weer eens als laatste bezig. Ik had er toen op zich wel vertrouwen in, dat ik het remise zou moeten kunnen houden. Mijn tegenstander ruilde al na vier zetten de dames. Dat was misschien niet de meest handige beslissing als je wilt winnen, hoewel Capablanca daar waarschijnlijk anders over zou denken. Langzaam maar zeker gingen er meer stukken van het bord. Uiteindelijk hadden we allebei nog een witte loper en een toren over. Toen de torens er ook af gingen, besloot ik maar eens remise aan te bieden, wat volgens verwachting geweigerd werd. Daarna lukte het me wel om al mijn pionnen op zwart te zetten. Ondertussen waren we in de laatste 5 minuten op de klok gekomen. Hoewel een zenuwachtige Ton Kohlbeck, die samen met een groot deel van Philidor 2 in het publiek zat en als plaatsvervangend teamleider fungeerde, me adviseerde om niet meer te noteren, besloot ik dit wel te blijven doen. Dit met het oog op de 50 zetten regel en eventuele remiseclaims na zetherhaling. Mijn tegenstander wist namelijk geen winstplan te verzinnen en deed niet veel meer dan de koning heen en weer schuiven. Op een bepaald moment meende ik remise te kunnen claimen vanwege 3 keer dezelfde stelling. Na reconstructie bleek dat incorrect. Het was weliswaar een identieke stelling, maar met de verkeerde kleur aan zet. Dit leverde mijn tegenstander dus 2 minuten extra tijd op, en de partij werd hervat. Hij wist echter nog steeds niets beters te verzinnen dan Kb3-c3-c2-c3-d3-c3 etc. Toen duidelijk werd dat ik echt niets anders ging spelen dan Lg2-f1-g2-f1-g2, berustte hij uiteindelijk maar in remise. Het beslissende halfje!

Philidor 2 kampioen! Zelden zoveel tevreden gezichten gezien na een nederlaag. Voor Philidor 3 is het een raar seizoen geweest. We hebben een stuk beter gespeeld, dan je misschien zou zeggen als je kijkt naar de eindstand. Roemloos onderaan met slechts 1 matchpunt. Op beslissende momenten werden er echter onnodig hele en halve punten weggegeven. Als we die kwaal het komende seizoen onder controle krijgen, kunnen we, volgens mij, binnen een jaar weer terug zijn in de promotieklasse. Tot slot kunnen we nog constateren dat Philidor 3 zowel tegen Philidor 2 als tegen Voorschoten 3 met 5,5-2,5 verloren heeft. Uiteindelijk kan daar dus niet over geklaagd worden, en is het kampioenschap in de andere wedstrijden beslist.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *