Kort mooi-grijs haar, markant, buik vooruit, een indringende blik, dwars door de bril heen. In een gesprek boog hij vaak een beetje naar je toe. Ondernemer in ruste, maar wel een die zijn eigen huis bouwde aan het einde van zijn professionele loopbaan. Trouw aan mensen en aan de schaakclub, al vele decennia. Trots op zijn familie, waarmee hij innig was verbonden.
Succesrijk, maar niet zelfvoldaan, altijd nieuwsgierig. Volstond niet met gemeenplaatsen. Was vaak bezig met het schrijven van een kort ingezonden stuk in Telegraaf, Elsevier of Leids Dagblad waarin hij onsamenhangende beleidsvoorstellen bespottelijk maakte of misstanden hekelde. Hij liet ze vaak eerst aan mij lezen. Tot mijn verbazing scoorde hij heel hoog; een flink percentage werd geplaatst, meer dan vijftig procent. Wie ditzelfde ooit heeft geprobeerd, weet hoe uitzonderlijk een dergelijk percentage is. Hij ging ook graag mee naar wetenschappelijke bijeenkomsten over klimaat en duurzaamheid. Daar toonde hij zich ook een bekwame gesprekspartner.
En hij kon heel erg goed lachen, voluit, luidruchtig en joviaal. Aanstekelijk.
Schaken deed hij op basis van intuïtie. In 2002 had hij al verklaard in een interview voor Philidor Nieuws, dat hij nooit een schaakboek aanraakte. Agressief was zijn spel in opening en midden, maar in de eindfase was het subtiel en vernuftig.
Wij waren een groepje krasse knarren, dat samen ook wel meer deed dan schaken in clubverband. In 2017 speelden we in Amstelveen op straat tegen Jan Timman en Hans Böhm, bijna ieder jaar gingen we een dag naar Tata Steel, eens per jaar was er wel bij iemand thuis een klein toernooitje. Ed en ik speelden op vrijdagmiddag tegen elkaar, beurtelings bij een van beiden thuis. Onze permanente meningsverschillen over politiek bleven bestaan, maar ruzie kwam er nooit. Hij was er steeds op uit om dogma’s te vervangen door argumenten, een eigenschap die je velen toewenst, en die steeds schaarser lijkt te worden.
In de afgelopen ruim vier maanden leed hij ondraaglijke pijnen. We bleven schaken tot het echt niet meer ging, zelfs nog in het ziekenhuis. Hij werd lichamelijk gesloopt, maar was geestelijk moedig en ook rustig. Toen hij dinsdag 4 februari de verjaardag van zijn kleindochter nog in het hospice had meegevierd, was het genoeg en de ochtend daarna sliep hij rustig heen.
De vele dierbare herinneringen aan hem die wij mogen bewaren helpen om het verdriet over zijn afwezigheid een plek te geven.
Mooie woorden, Roel. Dank.
Ik ben je uit het oog verloren Ed en heb je na terugkomst bij Phildor niet meer mogen ontmoeten. Heel jammer, maar ben blij dat ik jou heb gekend, RIP Ed.