Het piept, het kraakt, maar we doen nog mee

Door Rick Smit
Waar moet ik beginnen? Eigenlijk weet ik het zelf niet eens, ik heb genoeg inspiratie om 20.000 verslagen te schrijven over de laatste wedstrijd van Philidor 5, maar het begin, dat is echt moeilijk. Misschien zegt de titel van een bekend nummer van Saybia (wie zegt u? ja oké, ik ken ze ook nog niet zo lang, maar tik maar eens in op youtube), I surrender myself wel genoeg en anders is het wel de 2e volzin die genoeg zegt: I surrender myself, into the arms of a beautiful stranger, I surrender myself to you, to you.

Zo voel ik me tijdens de wedstrijden van het 5e. Het is niet het geweldigste team op aarde, maar als mijn teamgenoten soms een geweldige combinatie spelen, dan ben ik trots op ze, en dan durf ik eigenlijk vol zelfvertrouwen de bovenstaande zin uit te spreken. Ik lever mezelf over (letterlijk) aan jullie handen, die handen van een mooie vreemdeling (want ik ken mijn teamgenoten van dit jaar simpelweg niet, ik had nog nooit met iemand van hun samengespeeld voor dit seizoen). Maar om kampioen te worden, lever ik me over aan hun handen. En ik moet eerlijk bekennen: dat is me tot nu toe nog niet slecht bevallen.

De man voor wie dat misschien wel het meeste geldt is Piet Warmenhoven. Hij kwam deze keer een kwartier te laat en ik dacht: laat dat alsjeblieft goed gaan, want hij wil wel eens een variantje spelen waarvan ik denk ‘nou da’s linke soep’. Dus dan heb je juist wel eens die extra bedenktijd nodig. Meteen na een half uur kwam Skander ook nog eens naar mij toe van: ‘Piet staat volgens mij niet zo best.’ Op dat moment dacht ik ‘oh nee hè’, maar toen ik daarna ging kijken (weliswaar was dat weer een kwartier later) stond Piet (als zwartspeler) met zijn lopers op C2 en E3. Hij stond dus eigenlijk geweldig! Vervolgens maakte hij deze wedstrijd af op een manier zoals alleen Piet dat kan. Petje af dus! Ook voor zijn tot nu toe zeer verdienstelijke totaalscore: met 3,5 uit 4 is Piet één van de sterkhouders van ons team. Als Philidor 5 aan het eind van de rit een speler van het seizoen moet kiezen, dan stel ik hierbij Piet kandidaat.

Hij krijgt daarbij (misschien als nestor van ons team, maar dat weet ik niet helemaal zeker) wel concurrentie van onze Benjamin. Skander speelde de langstdurende wedstrijd en welgeteld tegen iemand die nóg jonger was dan hij (ja, wie beweert dat jonge spelers altijd snel spelen werd bij deze strijd op de feiten gedrukt). De beide jongelingen maakten er een partij van tot in de kleine uurtjes (ze waren als laatste bezig van de hele speelzaal; dit terwijl er ook nog een hoger team van Voorschoten thuis speelde). Tot zijn eigen geluk en dat van ons wist Skander er uiteindelijk wel een vol punt uit te halen! Hij staat hierom na 4 wedstrijden nu eveneens op 3,5 uit 4. Dit terwijl hij als debutant gemiddeld aan bord 1,5 heeft gespeeld (2x bord 1 en 2x bord 2), waarvan 3x met zwart! En dan toch 3,5 uit 4 scoren, dat is klasse!

U snapt het, dit verhaal gaat niet helemaal chronologisch, maar de helden van Philidor 5 verdienen ook wel eens een plekje bovenaan. En als we het dan toch over koelbloedige helden hebben, dan mag Wim ook naar voren worden geschoven (maar dan misschien meer als ‘man van de wedstrijd’). Toen het 3,5-2,5 voor ons stond, leek Skander het weg te gaan geven. Wim bleef echter kalm, koos zijn eigen plan (wat goed was, hoewel het mij wel wat hartaanvallen bezorgde van ‘oh had dat gedaan’) en speelde zichzelf soepel naar de overwinning. Op dat moment was dat zeer knap om te doen, dus vandaar de nominatie.

Maar dan vraag u zich misschien af, vanwaar de titel van dit verhaal? Ik moet eerlijk bekennen: na één uur spelen zag het er echt niet goed uit. Skander stond misschien ietsje beter, ik stond ronduit slecht, Wouter stond ietsje beter, Victor was onduidelijk, Jacques stond slecht en de andere 3 borden stonden gedrukt. Wouter nam remise en Jacques verloor, dus we stonden aanvankelijk ook nog eens met 0,5-1,5 achter. Daarom de titel: het ging niet makkelijk, we stonden niet goed, we zijn geen geoliede machine, maar op het moment dat het er echt op aankomt rechten we onze rug en knokken we voor alles wat we waard zijn (al is dat qua rating niet zoveel). En dus rolden er bij mij en bij Victor ook nog eens twee enen uit, waardoor de uitslag uiteindelijk 5,5-2,5 in ons voordeel werd.

Wij vinden het mooi als er mensen naar ons komen kijken (waarvoor dank aan Peter Bon en Bas van der Net, die ons psychologisch hebben ondersteund tijdens deze wedstrijd: sowieso dank voor de loyaliteit die het 4e team ons gunt). Maar wij spelen voor de lol. Wij spelen om niet te degraderen, maar we knokken voor elk punt wat we (misschien achteraf wel niet) waard zijn. En toch staan we na 4 rondes bovenaan. Het piept, het kraakt, we zijn het misschien niet (eens) waard. Maar wij zijn Philidor 5, vechters tot het allerlaatste uur, en aan de handen van dit 7-tal (mezelf niet meegerekend) durf ik mezelf best over te leveren als we daarmee kampioen kunnen worden.

De 4 titelkandidaten na ronde 4:

Plek team mp bp

1 Philidor 5 7 20
2 Bodegraven 1 6 18.5
3 OEW 1 6 17.5
4 Leiderdorp 3 5 20

Topscoorders van Team 5

Skander Mabrouk 3,5 uit 4
Piet Warmenhoven 3,5 uit 4

Belangrijk!!
Maandag 31 januari komt Bodegraven 1 bij ons op bezoek. De echte topper dus in deze klasse.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *